Zamrożony bark – skąd się bierze i jak wygląda leczenie?

Zespół zamrożonego barku

Zespół zamrożonego barku, znany fachowo jako zarostowe zapalenie stawu ramiennego, charakteryzuje się znaczną utratą ruchomości stawu ramiennego, zarówno podczas aktywnych, jak i pasywnych ruchów. Pacjenci zgłaszają najczęściej nasilający się w nocy ból oraz sztywność uniemożliwiającą wykonywanie codziennych czynności. Warto podkreślić, że mimo braku widocznych uszkodzeń w strukturze stawu, funkcjonalność barku jest poważnie ograniczona. 

Szczególnie narażone na to bolesne schorzenie są kobiety w wieku od 40 do 60 roku życia, a ryzyko zachorowania dodatkowo zwiększają zaburzenia neurologiczne oraz reumatologiczne. Bardzo wysokie ryzyko wystąpienia zamrożonego barku mają pacjenci chorujący na cukrzycę i mający problemy z tarczycą.

Zamrożony bark – przyczyny

Zamrożony bark to schorzenie, którego dokładne przyczyny wciąż nie są w pełni poznane. Mimo licznych badań, lekarze nie są w stanie wskazać jednego, konkretnego czynnika powodującego ten stan. Jednakże, zidentyfikowano kilka, które mogą zwiększać ryzyko jego wystąpienia.

Potencjalne czynniki ryzyka:

• Zapalenie torebki stawowej – stan zapalny w torebce stawowej może prowadzić do tworzenia się zrostów i ograniczenia ruchomości.
• Mikro uszkodzenia – drobne uszkodzenia tkanek w stawie barkowym, niewidoczne w standardowych badaniach obrazowych, mogą inicjować proces zapalny i prowadzić do rozwoju zespołu zamrożonego barku.
• Zaburzenia krążenia – nieprawidłowe ukrwienie tkanek stawu może spowalniać procesy regeneracji i sprzyjać tworzeniu się zrostów.
• Czynniki związane z wiekiem – z wiekiem dochodzi do naturalnych zmian w tkankach, które mogą zwiększać podatność na rozwój tego schorzenia.
• Schorzenia współistniejące – cukrzyca, choroby tarczycy, choroby serca oraz niektóre choroby reumatyczne mogą zwiększać ryzyko wystąpienia zespołu zamrożonego barku.

Leczenie zamrożonego barku

Choroba barku zamrożonego występuje zwykle w trzech fazach: sztywnienia, zesztywnienia i odblokowania. Pierwsza faza sztywnienia trwa zazwyczaj od 3 do 6 miesięcy i charakteryzuje się ostrym bólem w okolicy barkowej. Leczenie farmakologiczne zespołu zamrożonego barku odgrywa w początkowej fazie kluczową rolę. Stosuje się zarówno leki przeciwbólowe i przeciwzapalne podawane ogólnoustrojowo, jak i miejscowo w postaci iniekcji. Tego typu terapia pozwala skutecznie zredukować ból i stan zapalny, co jest niezbędne do rozpoczęcia rehabilitacji.

W fazie zesztywnienia, odczucia bólowe pacjenta powinny zelżeć, jednak bark będzie pozostawał “zamrożony”, z ograniczoną możliwością ruchu we wszystkich kierunkach, zarówno biernego jak i czynnego. Na tym etapie niezwykle ważna jest intensywna rehabilitacja oraz ćwiczenia zamrożonego barku.

Ostatnia, trzecia faza odblokowania, charakteryzuje się wyeliminowaniem wszelkich dolegliwości bólowych i całościowym lub częściowym powrotem do sprawności w obrębie barku. Sztywność i ograniczona mobilność kończyny powinna ustąpić jednak, aż 50% pacjentów cierpiących na bark zamrożony nigdy nie wraca do pełnego zakresu ruchów.

Zamrożony bark wymaga konsultacji lekarskiej i opracowania szczegółowego planu leczenia. Jego występowanie jest wskazaniem do uzyskania zwolnienia lekarskiego. Próba wyleczenia tej dolegliwości domowymi sposobami nie przyniesie rezultatów. 

Konsultacja z fizjoterapeutą

Dowiedz się więcej

Bark zamrożony – fizjoterapia

Fizjoterapia jest niezwykle ważnym elementem leczenia zespołu zamrożonego barku. Ze względu na idiopatyczny charakter tej dolegliwości, ćwiczenia i narzędzia fizjoterapii muszą być dobierane indywidualnie do stanu pacjenta. Wśród nich najczęściej spotykanymi są kinezyterapia, masaż, terapia manualna, terapia skojarzona, kinesiotaping, pole magnetyczne, krioterapia, jonoforeza, laseroterapia, prądy Traeberta oraz ultradźwięki. 

Dzięki połączeniu różnych elementów fizjoterapii pacjenci mogą doświadczyć znaczącej poprawy jakości życia. Regularne ćwiczenia, takie jak rozciąganie, wzmacnianie i mobilizacja stawu, prowadzą do stopniowego zmniejszenia bólu i zwiększenia zakresu ruchu. Dodatkowo, masaż czy mobilizacja tkanek miękkich, relaksują napięte mięśnie, poprawiają krążenie krwi i limfy oraz przyspieszają proces regeneracji tkanek. Dzięki temu pacjenci mogą odzyskać funkcjonalność barku, co umożliwia im powrót do codziennych aktywności, uprawiania sportu i wykonywania pracy zawodowej.